Halfway there

Door de staking van de vrachtwagens is er een tijdje geen vervoer geweest omdat niemand benzine had. Helaas zijn er toen een aantal stagedagen niet door gegaan. Toen de staking voorbij was en het vervoer langzaam, ik herhaal langzaam, op gang kwam. Was daar de welbekende nationale vrije dag: Corpus Cristi. Lichaam van Christus. Dit viel op een donderdag waardoor de vrijdag ook weg viel. Een lang weekend dus. En weer geen stage.

In plaats van mijn stage heb ik op advies van mijn oom Foz do Iguaçu bezocht. Dit is één van de zeven wereldwonderen aan de grens met Argentinië en Paraguay. Een prachtige plek met ongelooflijk veel watervallen. Ik ging alleen en heb drie dagen in een hostel gezeten waar ik veel mensen heb ontmoet van over de hele wereld.

Na dit geweldige weekend heb ik geprobeerd zonder mijn stagebegeleiders les te geven aan de kinderen van de Sitio. Dit zonder succes helaas. Twee sociaal werksters waren aanwezig maar dat heeft niet mogen helpen. De kinderen vroegen constant aandacht op een negatieve manier. Van het gooien van spullen tot het uitdagen van elkaar. Zowel de dames van de Sitio als ik kregen hen niet onder de duim. Na drie kwartier, meerdere weggelopen kinderen en twee kleine vechtpartijen hebben we besloten de les af te schaffen en de kinderen naar het huis te brengen. Ik heb al wat moeilijke groepen voor me gehad en zelfs met de moeilijkste wist ik nog enig contact te maken of ze op een manier te prikkelen. Maar wat hier gebeurde heb ik nog nooit meegemaakt. Met enige verbazing op mijn weg naar huis over het terrein kwam ik mijn oom en de pedagoge tegen. Ik vertelde wat ik had meegemaakt en de eerste reactie was dat ze flink stonden te lachen. Het is blijkbaar normaal dat dit gebeurd in de eerste periode van een workshopreeks. De kinderen die hier wonen, wonen hier niet voor niets. De meeste kinderen hebben nooit enige vorm van regelmaat of gedragsnormen gekend en is dit voor hen normaal gedrag. De sleutel tot succes is doorzetten. Mijn vraag of het zin had om deze lessen nog voort te zetten was hierbij gelijk beantwoord. Ja. Dus, tot volgende week kinders, dan beginnen we weer van voor af aan met deze les!

Met een flinke verkoudheid, oor- en keelpijn,randje griep twee paracetamol en neusspray ben ik op de vrijdag naar het Santa Felicidade Collegio gegaan om de rollen van de studenten verder vorm te geven op een fysieke manier. Archetypes dit keer. Ik hoop met verschillende ingangen van de vormgeving iedereen te inspireren voor hun eigen rol. Het was een aardige les. Ik ben er wat sneller doorheen gegaan dan geplant omdat er opeens een cameraman in het lokaal stond. Naast een deel van mijn les moest er een deel repetitie vastgelegd worden om op te sturen naar een festival in Buenos Aires! Ik hoop dat ze worden uitgenodigd.

Bij Gravidade Zero ben ik gestart met de slapstick reeks met als eerste les: the power of silence. Deze heb ik al eerder gegeven deze stage op Santa Felicidade Collegio. Wederom was de les een groot succes. De eerste kennismaking met Slapstick liep ook als een trein!

Tijdens mijn weekendje Foz do Iguaçu drong het tot me door dat ik al halverwege mijn stage ben. Dat voelde dubbel... natuurlijk heb ik erg veel zin om in mijn eigen achtertuin met mijn eigen vrienden mijn eigen barbecue weer eens aan te steken. Maar aan de andere kant vind ik dat ik hier nog lang niet klaar ben! Dus het plan voor de nabije toekomst is om contacten te zoeken in het gigantische Sao Paulo om lessen en of repetities bij te wonen voor mijn onderzoek, Engelse boeken hier over te vinden, en natuurlijk deze stad wat meer te ontdekken!

Volgende tripje: Sao Paulo, maar dan wel voor de stage